Букалічная паэзія, або буколіка (ад грэч. boukolos — пастух), — жанр антычнай паэзіі, якая апявала жыццё вясковых жыхароў (пастухоў, рыбакоў, аратых), паказваючы яго вольным, бестурботным.
Пачынальнікам букалічнай паэзіі з’яўляецца старажытнагрэчаскі паэт Феакрыт (ІІІ ст. да н. э.).
У сваіх асобных жанравых разнавіднасцях — ідылія, эклога, пастараль — букалічная паэзія развівалася ў многіх народаў Еўропы. Для букалічных твораў характэрна залішняя ідэалізацыя вясковага жыцця, супрацьпастаўленне вёскі гораду, паказ добрых, задаволеных усім людзей, для якіх найбольшае гора — адсутнасць узаемнасці ў каханні. Гэтая ідэалізацыя жыцця народа ў букалічнай паэзіі урэшце прывяла да адмірання самога жанру. Сёння слова буколіка азначае ціхамірную заспакоенасць чалавека, злітнасць яго з прыродай, шчаслівае каханне на фоне гэтай прыроды.
Менавіта так успрымаецца назва верша Янкі Сіпакова «Амаль буколіка».

• іншае/сучасная-літаратура-беларусі/сучасная-беларуская-паэзія-яе-тэмы-і-воб
• ніл-гілевіч/матывы-і-вобразы-паэзіі-ніла-гілевіча
• аркадзь-куляшоў/паэзія-аркадзя-куляшова-яе-тэматыка-грам
• пімен-панчанка/духоўны-свет-лірычнага-героя-ў-паэзіі-пі
• іншае/сучасная-літаратура-беларусі/сучасная-паэзія-беларусі