Анакалуф (ад грэч. anakoluthos — непаслядоўны, няўзгоднены) — сінтаксічная або лагічная няўзгодненасць асобных членаў паэтычнага выказвання.
Анаклуф дапамагае выяўленню ўсхваляванасці таго, хто гаворыць, індывідуалізацыі мовы персанажа і г. д. У супрацьлегласць амфібаліі анаклуф не зацямняе сэнсу паэтычнага выказвання, толькі надае гэтаму выказванню своеасаблівы характар.
Вось прыклад анаклуфа з верша М. Лужаніна «Запрашэнне на возера Нарач»:

Празрыстае — можна каменне злічыць,
Блакітнае — неба у ім палавіна,
Багатае — рыба лускою блішчыць,
Магутнае — слава ад бацькі і сына.

Тут у першых трох радках працяжнікі замяняюць злучнікі што, бо, аж. У чацвёртым жа радку ўсталяваная сінтаксічная сувязь паміж членамі выказвання парушаецца: працяжнік тут замяняе, па сутнасці, цэлы выраз: «Магутнае, [таму што на яго падае] слава ад бацькі і сына».
Арыгінальны анаклуф сустракаем у вершы А. Пысіна «Ёсць на свеце мой алень», дзе гэтая сінтаксічная фігура «працуе» на ўзмацненне экалагічнага матыву верша:

Вы, разумныя браты,
Я і сам страляць умею, —
Дайце жыць майму аленю
Пад галінкай дабраты.