Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- постаці:іван-шамякін [2025/08/23 15:53] – vedybeadmin
+++ постаці:іван-шамякін [2025/08/23 15:55] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 11: / Радок 11: @@
 Іван Пятровіч Шамякін — народны пісьменнік Беларусі, Герой Сацыялістычнай Працы, акадэмік НАН Беларусі, нарадзіўся 30 студзеня 1921 года ў вёсцы Карма Добрушскага раёна Гомельскай вобласці ў сялянскай сям'і. З 1925 года бацька стаў працаваць лесніком, канчаткова страціўшы надзею разжыцца на ўласнай зямлі. У сувязі з гэтым месца жыхарства часта мянялася: Цярэшкавічы пад Нова-Беліцай, Новая Стража пад Краўцоўкай. Жыццё ў леснічоўках (іх у той мясцовасці называлі "стражамі") не толькі вельмі рана прывучвала да самастойнасці, да працы, да захаплення роднай прыродай, але і дазваляла адчуць складанасць усяго, што адбывалася.\\
 Скончыў пачатковую школу ў вёсцы Краўцоўка, потым мяняў школы (з-за пераезду сям'і); у пятым і шостым класе вучыўся ў Кармянскай школе, затым закончыў Макаўскую сямігодку.\\
-Пасля заканчэння сямігодкі ў 1940 годзе паступіў вучыцца ў Гомельскі тэхнікум будаўнічых матэрыялаў. У студэнцкія гады пачаў пісаць спачатку паэтычныя, а затым і празаічныя творы, стаў членам літаратурнага аб'яднання пры абласной газеце "Гомельская праўда", пазнаёміўся з паэтамі Л. Гаўрылавым, К. Кірэенкам, Дз. Кавалёвым. Сябры па літаб'яднанню ўхвалілі яго прозу, але не прынялі паэзію. Гэта паўплывала на выбар маладога аўтара: у 1940 годзе даслаў свае першыя апавяданні ў рэдакцыю "Полымя рэвалюцыі", рэдактарам якога быў [[litpers>міхась-лынькоў|Міхась Лынькоў]]. Іван Шамякін быў уражаны тым, што Лынькоў пісаў яму пісьмы-рэцэнзіі на 4—6 старонках машынапісу і дэталёва разбіраў апавяданні маладога пісьменніка, вучыў, "як трэба і як не трэба" пісаць.\\
+Пасля заканчэння сямігодкі ў 1940 годзе паступіў вучыцца ў Гомельскі тэхнікум будаўнічых матэрыялаў. У студэнцкія гады пачаў пісаць спачатку паэтычныя, а затым і празаічныя творы, стаў членам літаратурнага аб'яднання пры абласной газеце "Гомельская праўда", пазнаёміўся з паэтамі Л. Гаўрылавым, К. Кірэенкам, Дз. Кавалёвым. Сябры па літаб'яднанню ўхвалілі яго прозу, але не прынялі паэзію. Гэта паўплывала на выбар маладога аўтара: у 1940 годзе даслаў свае першыя апавяданні ў рэдакцыю "Полымя рэвалюцыі", рэдактарам якога быў [[постаці/міхась-лынькоў|Міхась Лынькоў]]. Іван Шамякін быў уражаны тым, што Лынькоў пісаў яму пісьмы-рэцэнзіі на 4—6 старонках машынапісу і дэталёва разбіраў апавяданні маладога пісьменніка, вучыў, "як трэба і як не трэба" пісаць.\\
 Пасля заканчэння тэхнікума Iван Шамякін быў накіраваны ў Беласток, дзе стаў працаваць тэхнікам прамкамбіната, але хутка быў прызваны ў армію, служыў у зенітна-артылерыйскай часці, якая стаяла ў Мурманску. Калі пачалася вайна, абараняў Мурманск і іншыя гарады ад варожых самалётаў. У апошні год вайны яго вайсковую часць перакінулі ў Польшчу. Перамогу сустрэў на Одэры, дзе служыў яшчэ да восені. Увесь ваенны час прадаўжаў пісаць.\\
 У канцы 1945 года ў часопісе "Полымя" была надрукавана аповесць "Помста", якая лічыцца пачаткам літаратурнай дзейнасці.\\
@@ Радок 22: / Радок 22: @@
 Ласкавая беларуская прырода фарміравала адчуванне прыгожага; кнігі, да чытання якіх сялянскі хлапчук прызвычаіўся вельмі рана, сталі добрымі сябрамі на ўсё жыццё. Як і настаўніца роднай мовы Яўгенія Кузьмінічна Анціпава, якая, па словах Шамякіна, "...неяк асабліва змагла прывіць любоў да роднага слова такую моцную, што пранёс я яе і праз тэхнікум, дзе беларускую мову не вывучалі, і праз вайну, дзе заўсёды гаварыў па-руску". Хацелася на гэтай прыгожай мове расказаць людзям пра тое, што перажываў, аб чым думаў. Жыццё стала тым галоўным фактарам, пад уздзеяннем якога фарміравалася творчасць і індывідуальнасць пісьменніка. Іван Шамякін ніколі не быў староннім назіральнікам гэтага жыцця, ён актыўна ўдзельнічаў у ім. Вайна, удзел у аднаўленні разбуранай гаспадаркі, праца настаўнікам, вучоба, грамадзянская дзейнасць давалі пісьменніку магчымасць вывучаць жыццё, сустракаць людзей, якія станавіліся прататыпамі яго будучых герояў.\\
 Не апошнюю ролю адыграла знаёмства I. Шамякіна яшчэ ў студэнцкія гады з беларускімі паэтамі Л. Гаўрылавым, К. Кірэенкам, Дз. Кавалёвым (у літаб'яднанні пры газеце "Гомельская праўда"). Сябры па літаб'яднанню змаглі пераканаць маладога аўтара, што яго прызванне — не паэзія, а проза, і гэта, безумоўна, мела для будучага пісьменніка важнае значэнне. Пазней перапіска з М. Лыньковым, рэдактарам "Полымя рэвалюцыі", адыграе сваю ролю ў станаўленні творчай індывідуальнасці Шамякіна, таму што аўтарытэтны пісьменнік Лынькоў заўважыў талент маладога аўтара і не шкадаваў часу, каб і дапамагчы гэтаму таленту раскрыцца.\\
-У 80-я гады пісьменнік звярнуўся да ўспамінаў аб перажытым, якія склалі кнігу "Карэнні і галіны". Ён расказвае і пра сваё жыццё, і пра сустрэчы з [[творы/якуб-колас/творчасць-якуба-коласа|Якубам Коласам]], Петрусём Глебкам, Міхасём Лыньковым, [[творы/пятрусь-броўка/асноўныя-матывы-вобразы-і-мастацкія-асаб|Петрусём Броўкам]], [[litpers>іван-мележ|Іванам Мележам]], [[litpers>андрэй-макаёнак|Андрэем Макаёнкам]] (дарэчы, А. Макаёнку ён прысвяціў асобны твор — "Аповесць пра сябра"). Безумоўна, гэтыя сустрэчы, сяброўскія адносіны, як і праца ў Саюзе пісьменнікаў, дазвалялі пісьменніку быць у самым цэнтры літаратурнага жыцця, фарміравала яго творчую індывідуальнасць.
+У 80-я гады пісьменнік звярнуўся да ўспамінаў аб перажытым, якія склалі кнігу "Карэнні і галіны". Ён расказвае і пра сваё жыццё, і пра сустрэчы з [[творы/якуб-колас/творчасць-якуба-коласа|Якубам Коласам]], Петрусём Глебкам, Міхасём Лыньковым, [[творы/пятрусь-броўка/асноўныя-матывы-вобразы-і-мастацкія-асаб|Петрусём Броўкам]], [[постаці/іван-мележ|Іванам Мележам]], [[постаці/андрэй-макаёнак|Андрэем Макаёнкам]] (дарэчы, А. Макаёнку ён прысвяціў асобны твор — "Аповесць пра сябра"). Безумоўна, гэтыя сустрэчы, сяброўскія адносіны, як і праца ў Саюзе пісьменнікаў, дазвалялі пісьменніку быць у самым цэнтры літаратурнага жыцця, фарміравала яго творчую індывідуальнасць.