Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- постаці:святлана-алексіевіч [2025/08/22 11:14] – створана - знешняе змена 127.0.0.1
+++ постаці:святлана-алексіевіч [2025/08/23 15:40] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 13: / Радок 13: @@
 Пасля універсітэта Святлану Алексіевіч накіравалі ў бярозаўскую раённую газету (Брэсцкая вобласць). Працуючы ў газеце, адначасова выкладала ў вясковай школе – яшчэ вагалася: ці прадоўжыць сямейную настаўніцкую традыцыю, ці заняцца навуковай дзейнасцю, ці стаць журналісткай? Але праз год яе запрасілі ў рэдакцыю рэспубліканскай «Сельской газеты». Потым была карэспандэнтам, загадчыкам аддзела нарыса і публіцыстыкі літаратурна-мастацкага часопіса «Нёман».\\
 Спрабавала сябе, свой голас у розных жанрах – рэпартажы, публіцыстыка, апавяданні...\\
-Рашаючы ўплыў на яе выбар зрабіў вядомы беларускі пісьменнік [[bellit>алесь-адамовіч/творчасць-алеся-адамовіча|Алесь Адамовіч]] і яго выдатныя кнігі «Я – з вогненнай вёскі» і «Блакадная кніга». Яны напісаны не ім адным, а ў сааўтарстве з іншымі пісьменнікамі, але ідэя і распрацоўка гэтага новага для беларускай і рускай літаратур жанру належала яму. Адамовіч называў гэты жанр па-рознаму, увесь час шукаў дакладнае азначэнне: «саборны раман», «раман-араторыя», «раман-сведчанне», «народ, які расказвае сам пра сябе», «эпічна-харавая проза» і г. д. Святлана Алексіевіч заўсёды называла яго сваім галоўным Настаўнікам. Ён дапамог ёй знайсці свой шлях... У адным інтэрв'ю яна потым скажа так: «Я доўга шукала сябе, хацела знайсці нешта такое, што наблізіла б да рэальнасці, мучыла, гіпнатызавала, захапляла, была цікавай менавіта рэальнасць. Ухапіць сапраўднасць – вось што хацелася. I гэты жанр – жанр чалавечых галасоў, споведзяў, сведчанняў і дакументаў чалавечай душы імгненна быў мною прысвоены. Так, я якраз так бачу і чую свет: праз галасы, праз дэталі быту і быцця. Так пабудаваны мае зрок і слых. I ўсё, што ўва мне было, тут жа аказалася неабходным, таму што патрабавалася адначасова быць: пісьменнікам, журналістам, сацыёлагам, псіхааналітыкам, прапаведнікам...»\\
+Рашаючы ўплыў на яе выбар зрабіў вядомы беларускі пісьменнік [[творы/алесь-адамовіч/творчасць-алеся-адамовіча|Алесь Адамовіч]] і яго выдатныя кнігі «Я – з вогненнай вёскі» і «Блакадная кніга». Яны напісаны не ім адным, а ў сааўтарстве з іншымі пісьменнікамі, але ідэя і распрацоўка гэтага новага для беларускай і рускай літаратур жанру належала яму. Адамовіч называў гэты жанр па-рознаму, увесь час шукаў дакладнае азначэнне: «саборны раман», «раман-араторыя», «раман-сведчанне», «народ, які расказвае сам пра сябе», «эпічна-харавая проза» і г. д. Святлана Алексіевіч заўсёды называла яго сваім галоўным Настаўнікам. Ён дапамог ёй знайсці свой шлях... У адным інтэрв'ю яна потым скажа так: «Я доўга шукала сябе, хацела знайсці нешта такое, што наблізіла б да рэальнасці, мучыла, гіпнатызавала, захапляла, была цікавай менавіта рэальнасць. Ухапіць сапраўднасць – вось што хацелася. I гэты жанр – жанр чалавечых галасоў, споведзяў, сведчанняў і дакументаў чалавечай душы імгненна быў мною прысвоены. Так, я якраз так бачу і чую свет: праз галасы, праз дэталі быту і быцця. Так пабудаваны мае зрок і слых. I ўсё, што ўва мне было, тут жа аказалася неабходным, таму што патрабавалася адначасова быць: пісьменнікам, журналістам, сацыёлагам, псіхааналітыкам, прапаведнікам...»\\
 У 1983 годзе была напісана кніга «У вайны не жаночае аблічча». Два гады яна ляжала ў выдавецтве і не друкавалася, аўтара абвінавачвалі ў пацыфізме, натуралізме, у разбурэнні гераічнага вобраза савецкай жанчыны. Такія абвінавачванні ў тыя часы лічыліся сур'ёзнымі. Тым больш, што за ёю цягнулася даўняя слава – антысаветчыцы і дысідэнткі. Яшчэ з першай кнігі «Я з'ехаў з вёскі» (маналогі людзей, якія пакінулі родныя мясціны). Згодна ўказанню аддзела прапаганды тагачаснага ЦК КПБ гатовы набор кнігі ў друкарні рассыпалі, абвінавачваючы аўтара ў антыўрадавых і антыпартыйных поглядах. Пагражала і звальненне з работы. Сказана было так: «Як вы можаце працаваць у нашым часопісе з такімі не нашымі настроямі? I чаму вы да гэтага часу не член камуністычнай партыі?»\\
 Але прабіў новы час. Пачалася перабудова. У 1985 годзе кніга «У вайны не жаночае аблічча» – раман галасоў (так потым яна назаве твор) жанчын-франтавічак пра вайну, якую ніхто не ведаў, якую мужчыны не расказалі, выйшла амаль адначасова ў часопісе «Октябрь», беларускім выдавецтве «Мастацкая літаратура», а затым у выдавецтве «Советский писатель», у «Роман-газете» і г. д. І ў наступныя гады яна перавыдавалася шмат разоў – агульны тыраж дайшоў да двух мільёнаў экзэмпляраў. Кнігу віталі знакамітыя пісьменнікі-франтавікі: Кандрацьеў, Бакланаў, Гранін, Акуджава і многія іншыя.\\