Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- постаці:аляксей-пысін [2025/08/22 11:14] – створана - знешняе змена 127.0.0.1
+++ постаці:аляксей-пысін [2025/08/23 16:01] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 10: / Радок 10: @@
 \\
 Нарадзіўся А. Пысін у сялянскай сям’і. У 1880-1886 прадзед будучага паэта і яго сыны пераехалі з Браншчыны ў Магілёўскую губерню, на «купчыя землі». За грошы, узятыя ў пазыку ў зямельным банку, купілі ў пана зямлю. Дзед, Пётр Арцёмавіч, пасяліўся ў заснаванай перасяленцамі вёсцы Высокі Барок. Бацька, Васіль Пятровіч, і маці, Хрысціна Рыгораўна (у дзявоцтве Вяржбіцкая, з суседняй вёскі Мануйлы), займаліся сельскай гаспадаркай. У роднай вёсцы прайшлі дзіцячыя і школьныя гады Аляксея Пысіна. Пасля заканчэння Палужскай сярэдняй школы (1938) А. Пысіна, як актыўнага селькора, райком камсамола накіраваў на вучобу ў Мінскі камуністычны інстытут журналістыкі. У верасні 1939, пасля ўз’яднання Усходняй і Заходняй Беларусі, яго, тады студэнта другога курса, накіравалі на працу ў бельскую (г. Бельск на Беласточчыне) павятовую, пасля раённую газету, дзе ён быў літсупрацоўнікам да пачатку Вялікай Айчыннай вайны. Пасля адступлення да Гомеля была эвакуацыя на Урал, у запасны полк, была палкавая школа і дарога на пярэдні край. Вайну прайшоў сувязістам, удзельнічаў у баях на Заходнім, Калінінскім, Ленінградскім, 1-м і 2-м Прыбалтыйскіх франтах, двойчы быў паранены. Дэмабілізаваўся Аляксей Пысін на пачатку 1946. Працаваў адказным сакратаром краснапольскай раённай газеты «Чырвоны сцяг» (1946-1948), уласным карэспандэнтам магілёўскай абласной газеты «За Радзіму» (1949-1950). З мая 1950 працаваў у палітаддзеле Свержанскай МТС Стаўбцоўскага раёна Баранавіцкай вобл. З 1954 рэдактар чэрыкаўскай раённай газеты. У 1956-1958 вучыўся на Вышэйшых літаратурных курсах у Маскве. Пасля заканчэння курсаў з 1958 працаваў у рэдакцыі абласной газеты «Магілёўская праўда». З 1974 да апошніх дзён быў сакратаром Магілёўскага абласнога аддзялення Саюза пісьменнікаў БССР. Як журналіст і публіцыст выступаў супраць застойных з’яў у грамадстве, бяздумнай меліярацыі зямель. Узнагароджаны ордэнам Дружбы народаў, медалямі.\\
-Першыя спробы пяра А. Пысін зрабіў яшчэ будучы вучнем Высокаборскай сямігодкі. Тады ж у друку пачалі з’яўляцца яго невялікія селькораўскія допісы. Першыя вершы ён, выпускнік сярэдняй школы, прынёс на суд земляку-паэту П. Бядуліну, які працаваў тады ў рэдакцыі краснапольскай раённай газеты «Чырвоны сцяг». Адзін з іх, «Ураджай», быў надрукаваны ў 1938 у газеце «Чырвоная змена». Пасля былі публікацыі ў армейскім друку. Першы зборнік «Наш дзень» выйшаў толькі ў 1951, у 1959 з’явіўся наступны – «Сіні ранак». У ранніх вершах адчуваліся настойлівыя пошукі ўласнай тэмы, свайго голасу, якога тады яшчэ не было, хоць раннія вершы і прасякнуты грамадзянскім пафасам, пачуццямі патрыятызму, трывогай за мір на зямлі. У зборніку «Сонечная паводка» ўжо адчуваецца «прырастанне» паэта да сваёй тэмы – зварот да франтавых будняў, роздум аб якіх стаў адной з істотных рыс яго сталай лірыкі. Кніга «Мае мерыдыяны» засведчыла «другое нараджэнне» паэта. У ёй, як і ў наступных («Твае далоні», «Пойма», «Да людзей ідучы», «Ёсць на свеце мой алень», «Палёт»), разгортваецца суровы летапіс памяці. Лірычная споведзь паэта, былога франтавіка, драматычна-напружаная, пазначаная глыбокім смуткам, абумоўленым стратамі баявых сяброў. Крытэрый памяці прысутнічае ў кожным творы А. Пысіна, становіцца найважнейшай адзнакай эстэтычнай вартасці яго паэзіі, дзе, як і ў жыцці, «даўняе з сягонняшнім сплялося». У разважаннях над імгненнем і вечнасцю, над глабальнымі праблемамі сучаснасці, падсвечанымі памяццю франтавых дарог («часоў былых і новых сувязь»), у глыбокім пранікненні ў духоўны свет чалавека адчуваецца высокая мастацкая культура, маштабнасць мыслення паэта. Лірыцы А. Пысіна ўласцівы жыццесцвярджальнасць, спавядальная шчырасць, унутраная засяроджанасць, традыцыйная манера пісьма. Аўтар ліра-эпічных паэм «Белы камень», «Кара», «[[bellit>аляксей-пысін/аляксей-пысін-жураўліны-бераг|Жураўліны бераг]]», кніг для дзяцей «Матылёчкі-матылі», «Вясёлка над плёсам», «Колькі сонцаў». Дзецям адрасаваны таксама паэмы «[[bellit>аляксей-пысін/аляксей-пысін-кавылёк|Кавылёк]]» і «[[bellit>аляксей-пысін/аляксей-пысін-дзяўчынка-марыям|Дзяўчынка Марыям]]». Выдаў кнігу нарысаў «Бярозка ля кожных варот». А. Пысін пераклаў на беларускую мову «Маабіцкі сшытак» М. Джаліля (разам з С. Гаўрусёвым), зборнік вершаў М. Ханінава «Жураўлі над стэпам». Творы А. Пысіна перакладзены на рускую, украінскую і іншыя мовы. На яго вершы кампазітарамі Л. Курачком, І. Пятровым-Кумінскім і Ю. Федуненкам напісаны песні.\\
+Першыя спробы пяра А. Пысін зрабіў яшчэ будучы вучнем Высокаборскай сямігодкі. Тады ж у друку пачалі з’яўляцца яго невялікія селькораўскія допісы. Першыя вершы ён, выпускнік сярэдняй школы, прынёс на суд земляку-паэту П. Бядуліну, які працаваў тады ў рэдакцыі краснапольскай раённай газеты «Чырвоны сцяг». Адзін з іх, «Ураджай», быў надрукаваны ў 1938 у газеце «Чырвоная змена». Пасля былі публікацыі ў армейскім друку. Першы зборнік «Наш дзень» выйшаў толькі ў 1951, у 1959 з’явіўся наступны – «Сіні ранак». У ранніх вершах адчуваліся настойлівыя пошукі ўласнай тэмы, свайго голасу, якога тады яшчэ не было, хоць раннія вершы і прасякнуты грамадзянскім пафасам, пачуццямі патрыятызму, трывогай за мір на зямлі. У зборніку «Сонечная паводка» ўжо адчуваецца «прырастанне» паэта да сваёй тэмы – зварот да франтавых будняў, роздум аб якіх стаў адной з істотных рыс яго сталай лірыкі. Кніга «Мае мерыдыяны» засведчыла «другое нараджэнне» паэта. У ёй, як і ў наступных («Твае далоні», «Пойма», «Да людзей ідучы», «Ёсць на свеце мой алень», «Палёт»), разгортваецца суровы летапіс памяці. Лірычная споведзь паэта, былога франтавіка, драматычна-напружаная, пазначаная глыбокім смуткам, абумоўленым стратамі баявых сяброў. Крытэрый памяці прысутнічае ў кожным творы А. Пысіна, становіцца найважнейшай адзнакай эстэтычнай вартасці яго паэзіі, дзе, як і ў жыцці, «даўняе з сягонняшнім сплялося». У разважаннях над імгненнем і вечнасцю, над глабальнымі праблемамі сучаснасці, падсвечанымі памяццю франтавых дарог («часоў былых і новых сувязь»), у глыбокім пранікненні ў духоўны свет чалавека адчуваецца высокая мастацкая культура, маштабнасць мыслення паэта. Лірыцы А. Пысіна ўласцівы жыццесцвярджальнасць, спавядальная шчырасць, унутраная засяроджанасць, традыцыйная манера пісьма. Аўтар ліра-эпічных паэм «Белы камень», «Кара», «[[творы/аляксей-пысін/аляксей-пысін-жураўліны-бераг|Жураўліны бераг]]», кніг для дзяцей «Матылёчкі-матылі», «Вясёлка над плёсам», «Колькі сонцаў». Дзецям адрасаваны таксама паэмы «[[творы/аляксей-пысін/аляксей-пысін-кавылёк|Кавылёк]]» і «[[творы/аляксей-пысін/аляксей-пысін-дзяўчынка-марыям|Дзяўчынка Марыям]]». Выдаў кнігу нарысаў «Бярозка ля кожных варот». А. Пысін пераклаў на беларускую мову «Маабіцкі сшытак» М. Джаліля (разам з С. Гаўрусёвым), зборнік вершаў М. Ханінава «Жураўлі над стэпам». Творы А. Пысіна перакладзены на рускую, украінскую і іншыя мовы. На яго вершы кампазітарамі Л. Курачком, І. Пятровым-Кумінскім і Ю. Федуненкам напісаны песні.\\
 Імя А. Пысіна прысвоена Палужскай сярэдняй школе Краснапольскага раёна, дзе створаны прысвечаны яму музей. У Магілёве на праспекце Міру, на доме 35а, дзе жыў паэт, устаноўлена мемарыяльная дошка.\\
 \\
@@ Радок 21: / Радок 21: @@
 ===== Падобныя старонкі =====
-  * [[bellit>аляксей-пысін/аляксей-пысін-забыта-многае-ў-жыцці]]
+  * [[творы/аляксей-пысін/аляксей-пысін-забыта-многае-ў-жыцці]]
-  * [[bellit>аляксей-пысін/аляксей-пысін-туман]]
+  * [[творы/аляксей-пысін/аляксей-пысін-туман]]
-  * [[bellit>аляксей-пысін/творчасць-аляксея-пысіна]]
+  * [[творы/аляксей-пысін/творчасць-аляксея-пысіна]]
-  * [[bellit>аляксей-пысін/аляксей-пысін-пісьмо-птушак]]
+  * [[творы/аляксей-пысін/аляксей-пысін-пісьмо-птушак]]
-  * [[bellit>аляксей-пысін/аляксей-пысін-домскі-арган]]
+  * [[творы/аляксей-пысін/аляксей-пысін-домскі-арган]]