Адрозненні

Тут паказаны адрозненні паміж двума версіямі гэтай старонкі.

--- аналіз-і-крытыка:хараство-і-боль-жыцця-творчасць-вячаслав [2025/08/23 15:40] – vedybeadmin
+++ аналіз-і-крытыка:хараство-і-боль-жыцця-творчасць-вячаслав [2025/08/23 15:55] (бягучы) – vedybeadmin
@@ Радок 10: / Радок 10: @@
 Апавяданне "[[творы/вячаслаў-адамчык/вячаслаў-адамчык-урок-арыфметыкі|Урок арыфметыкі]]" вяртае нас у апошні год вайны, калі герой твора, падлетак Мечык, вучыўся ў школе. Недасведчаны ў жыцці хлапчук, які ўжо бачыў людскія трагедыі, гвалт і несправядлівасць, адчуў улюбёнасць да настаўніцы арыфметыкі Чаславы Карлаўны. Яна здавалася яму чалавекам незвычайнай прыгажосці і чуласці. Калі ж настаўніцы не стала ў школе, Мечык стаў сумаваць, а даверлівая і паэтычная душа хлопчыка выношвала мару пра новыя сустрэчы з Чаславай Карлаўнай. Прайшлі гады, а ўспаміны пра першае трапяткое пачуццё не зніклі. Герой твора і праз дваццаць з нечым гадоў такі ж даверлівы, рамантычны і шчыры. "Але, пэўна, і цяпер я не сказаў бы ёй пра тое, што я яе любіў, любіў з неразважнай, смешнай дзіцячай затоенасцю. Не сказаў бы. Бо мы заўсёды мала добрага гаворым другім, баючыся чужое радасці, і, мусіць, гэтак трацім сваю", – такімі словамі заканчваецца апавяданне пра чысціню, шчырасць і хараство чалавечай душы.\\
 Героем апавядання "[[творы/вячаслаў-адамчык/вячаслаў-адамчык-салодкія-яблыкі|Салодкія яблыкі]]" з’яўляецца падлетак Тонік – натура ўражлівая, чыстая, сумленная. Ён стаў сведкам арышту аднавяскоўца Сямёна Мокуця, якога пазней фашысты застрэлілі. У гэтым здарэнні, безумоўна, хлопчыка вінаваціць нельга. Але Тонік не можа змірыцца з тым, што меў дачыненне да гэтага няшчасця, абвінавачвае сябе. Шчыры і сумленны чалавек не можа абыякава адносіцца да лёсу іншых людзей і ў выпадку іх трагедыі ці няшчасця павінен браць на сябе пэўную адказнасць за гэта. Такую думку сцвярджае аўтар у гэтым апавяданні.\\
-[[litpers>вячаслаў-адамчык|Вячаслаў Адамчык]] з’яўляецца аўтарам шырока вядомай тэтралогіі "Чужая бацькаўшчына", "Год нулявы", "І скажа той, хто народзіцца", "Голас крыві брата твайго". Дзеянне адбываецца ў заходнебеларускай вёсцы Верасава. Аўтар прасочвае жыццё герояў на працягу даволі вялікага перыяду. Тут і часы даваеннай польскай дзяржавы, і першыя гады савецкай улады, і перыяд фашысцкай акупацыі. На вобразе Міці Корсака (галоўнага носьбіта нацыянальнай ідэі) В. Адамчык паказаў трагічнасць шляху лепшых і найбольш свядомых прадстаўнікоў беларускага народа да вольнасці Бацькаўшчыны, марнасць іх надзей на жыццё (ва ўмовах сацыяльнай і нацыянальнай няроўнасці) па нормах агульнапрынятай маралі.\\
+[[постаці/вячаслаў-адамчык|Вячаслаў Адамчык]] з’яўляецца аўтарам шырока вядомай тэтралогіі "Чужая бацькаўшчына", "Год нулявы", "І скажа той, хто народзіцца", "Голас крыві брата твайго". Дзеянне адбываецца ў заходнебеларускай вёсцы Верасава. Аўтар прасочвае жыццё герояў на працягу даволі вялікага перыяду. Тут і часы даваеннай польскай дзяржавы, і першыя гады савецкай улады, і перыяд фашысцкай акупацыі. На вобразе Міці Корсака (галоўнага носьбіта нацыянальнай ідэі) В. Адамчык паказаў трагічнасць шляху лепшых і найбольш свядомых прадстаўнікоў беларускага народа да вольнасці Бацькаўшчыны, марнасць іх надзей на жыццё (ва ўмовах сацыяльнай і нацыянальнай няроўнасці) па нормах агульнапрынятай маралі.\\
 У рамане "[[творы/вячаслаў-адамчык/вячаслаў-адамчык-чужая-бацькаўшчына|Чужая бацькаўшчына]]" В. Адамчык выкрывае меркантыльнасць, уласніцтва, прагу нажывы, бездухоўнасць. У цэнтры твора – сям’я Уласа Корсака. Рана страціўшы жонку, Улас не ажаніўся другі раз. Дзеля дапамогі па гаспадарцы ўзяў у хату выхаванку са сваёй радні Хрысцю. Жыццё самога Уласа, здаецца, не заслугоўвае папрокаў: не краў, не падманваў, не рабіў зла людзям, не быў гультаём і абібокам. Але ж жыў па прынцыпе "мая хата з краю". Нікому ён асабліва не дапамог, заўсёды заставаўся ў цені. Аб гэтым яскрава сведчыць выпадак з раненым камандзірам: Улас схаваў яго, а калі адчуў нябяспеку, выдаў. Пакаранне ж за жыццё ў сваёй нары, толькі дзеля сябе, не мінула героя твора, паламаўшы лёс яго дачкі Алесі.\\
 Дачка Корсака Алеся – вясковая прыгажуня. Жыла яна хціва, зайздросна, з бабскімі забабонамі і сваркамі. Паступова Алеся страціла чалавечую годнасць, пераступіла праз народную мараль і этыку і аказалася здольнай на злачынства, здраду. Узяўшы ў прымы маладога і прыгожага Імполя, яна атручвае свякруху і нямую залоўку і перапісвае іх зямлю на сваё імя. Але чужая бацькаўшчына не прыносіць шчасця Алесі, і яна ператвараецца ў рабыню зямлі, маёмасці і бытавых абставін. Няўтульна становіцца і Імполю, для якога шырокі свет закрыўся вузкаэгаістычнымі, дробнымі ітарэсамі. Калі ж Імполь больш зблізіўся з Хрысцяй, Алеся намерваецца кінуцца пад колы цягніка, але застаецца жыць дзеля дзіцяці.\\