Пісьменства

Гэтая старонка толькі для чытання. Вы можаце паглядзець яе зыходны тэкст, але не можаце яго змяніць. Паведаміце адміністратару, калі лічыце, што гэта няправільна.
~~META:
title = Тэма мастака і мастацтва ў творчасці Максіма Танка
&keywords = паэзія, люцыян, танка, народа, мастака, паэзіі, таленту, мастацтва, твора, народнага, таполя, сонца
&abstract = Тэма мастака і мастацтва ў творчасці Максіма Танка
&iftrue = nan
~~

====== Тэма мастака і мастацтва ў творчасці Максіма Танка ======
У творчасці Максіма Танка нямала твораў, прысвечаных тэме мастка і мастацтва. Прадаўжаючы традыцыі Я. Купалы, Я. Коласа, М. Багдановіча, паэт сцвярджае даўно выказаную думку аб цеснай і непарыўнай сувязі мастака з жыццём народа і сённяшнім днём, аб бессмяротнасці тых твораў, якія па-мастацку дасканала і праўдзіва адлюстроўваюць рэчаіснасць.\\
М. Танк задумваецца над сваёй творчасцю, прызначэннем паэзіі, яе сутнасцю. У вершах "[[творы/максім-танк/максім-танк-паэзія|Паэзія]]" і "Трактат аб паэзіі" аўтар лічыць, што паэзія можа вызваліць з "няволі і пекла", можа прабіць кветкай вясновай "камень магільны", дапамагае ў дружбе і каханні. Па вобразным выказванні М. Танка,

Паэзія – гэта адвечная цяга\\
Вяршынь да нябёс,\\
А траваў і дрэваў –\\
Да сонца.\\
Паэзія – гэта вясёлкавы мост\\
Ад сэрца людскога\\
Да мары.\\
Паэзія – дружба\\
Зярна і зямлі,\\
Агню і крыві\\
Прабуджэнне...

Паэзія параўноваецца з бліскавіцай, з вясновай кветкай, следам разведчыка, з сокам вінаграду. Але ўсё гэта не ахоплівае значэння паэзіі, якая для творчага чалавека – нешта большае:

А ты адказала большым:\\
Ты – кроў, што пульсуе па жылах,\\
Ты – сонца, якое\\
Прасторы святлом азарыла,\\
І без чаго, як без маці\\
\\
Або без радзімы,\\
Ні нараджацца, ні жыць\\
На зямлі немагчыма!

Сапраўдным гімнам творчай працы і таленту з’яўляецца паэма М. Танка "[[творы/максім-танк/максім-танк-люцыян-таполя|Люцыян Таполя]]". У аснове твора – лёс таленавітых мастакоў з народа, канфлікт народнага ўмельца, майстра па мастацкай разьбе Люцыяна Таполі (па мянушцы Багароб) з біскупам Сямашкам.\\
Шчыры мастак Люцыян, пад рукамі якога, "бы ад чараў нейкіх, ажывала нават нежывое", выразаў для навагодняй батлейкі Ірада, падобнага да пана. Твар і постаць прасвятой багародзіцы ў батлейцы нагадвалі дзяўчыну Тэклю, да якой калісьці сватаўся Люцыян. Анёлы, выразаныя з чачоткавай бярозы, былі копіяй Сцяпана і Харытона – двух плытагонаў, мядзельскіх п’яніц. Біскуп Сямашка не мог дараваць такога простаму "хлопу", чалавеку з народа, і прыдумаў цяжкую кару: "пад страхам пекла і пракляцця цэлых дзесяць год адбыць пакуты і не брацца за сваё майстэрства". Для мастака гэта азначала духоўную смерць.\\
Прайшоў час. За дзесяць гадоў Люцыян "шмат пабачыў і бяды, і гора, зведаў шмат зямель". Вярнуўшыся ў родныя мясціны, ён сустракаецца з біскупам, які, не пазнаўшы ў сівым "старцу" даўнейшага грэшніка, даручае яму будаваць новую святыню. І зноў пад рукамі народнага дойліда "ажывала нават нежывое, немагчымае рабілася магчымым: гнуўся камень, а з звычайнай цэглы, быццам з бронзы, паўставалі здані". Увесь свой талент, і гнеў, і асабістую крыўду ўкладвае Люцыян у працу. Фігуры атрымаліся падобнымі да магнатаў, панскіх цівуноў, хітрых езуітаў. Біскупа ж Сямашку ён размясціў сярод хімер з рагамі, пачвар з зяпамі, гадаў з хвастамі і іншых прадстаўнікоў пекла. Убачыўшы гэта, не вытрымлівае Сямашка і памірае.\\
Сваім талентам, праўдзівым мастацтвам, а не сілай, як гэта мы бачым у творы, змог адпомсціць Люцыян Таполя крыўдзіцелю народа. Чалавек, які пры жыцці мае бязмерную ўладу і незлічоныя багацці, пасля смерці можа бясследна знікнуць з памяці. Сапраўднае ж, праўдзівае мастацтва, на думку М. Танка, бессмяротнае.

 


===== Падобныя старонкі =====
  * [[творы/максім-танк/жыццё-і-творчасць-максіма-танка]]
  * [[творы/максім-танк/давераснёўская-творчасць-максіма-танка]]
  * [[творы/максім-танк/матывы-і-вобразы-паэзіі-максіма-танка]]
  * [[постаці/максім-танк]]
  * [[творы/максім-танк/ідэйны-змест-паэмы-максіма-танка-люцыян]]